Het luisteren naar de baas gaat weer stukken beter en ik mag dan ook nu en dan weer
heerlijk vrij rennen.
Toch blijft er nog één belangrijk ding voor de baas. Ik zie dat hij zich er aan ergert.
Ik had het al in een eerdere blog beschreven. Als er bezoek komt ga ik die natuurlijk
enthousiast begroeten. En vooral diegenen die hun koppen ( armen met handen) naar me uitsteken.
Nog enthousiaster word ik wanneer ze met even zo veel enthousisame  me begroeten, roepende: " ha Jimmie waar issie dan?".
Nou, denk ik, boem daar ben ik dan, en plof in hun armen.
Nu heeft de baas een truukje bedacht en die noemt hij de disks werpen. Ik schrik me dan
een hoedje en zoek gelijk een veilig heenkomen en het is dan al snel lekker rustig.  Tenzij het
bezoek natuurlijk doorgaat met mij te begroeten . Gelukkig geeft het baasje mij dan helemaal gelijk.
Wie niet horen wil moet maar voelen.

Help bezoekers negeer mij bij binnenkomst zoveel mogelijk en ik beloof binnenkort niet meer tegen jullie op te springen...

Goed, dat hebben we gehad. Nog een nieuwtje: elke dag wanneer het weer ( en de zin van het baasje) het toelaat
gaan we fietsen. Volgens de baas doe ik het al direct zeer goed. Want wanneer we wandelen valt er
veel te snuffelen en sproei ik nu en dan mijn geurvlag ( ja ja ik plas niet meer als een oud wijf  maar til
netjes mijn poot op). Of we komen die leuke postbode tegen die mij wil begroeten. Maar als we
gaan fietsen moet ik heel geconcentreerd blijven en me niet laten afleiden, want anders gaat
baasje op zijn bek. Het is ook heel lekker want ik heb veel meer energie dan de baas en zo raak ik dat
een beetje kwijt volgens hem.  Zodra het kan wil ik hiervan een filmpje maken, maar dat kan nog wel even een paar week duren.
Tenslotte voor vandaag, hieronder zie je nog iets waar ik heel graag mijn energie in steek.





 tot volgende week
 Jim